Διακρίσεις του μπλογκ

1.Ποστ-αφιέρωμα από την Theorema.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

Αποσαφηνίσεις



Δεν είμαι πολιτικός επιστήμονας. Και η σχέση μου με τις ανθρωπιστικές επιστήμες είναι αυτή του ερασιτέχνη αναγνώστη.Έχω όμως την τύχη(;) να είμαι ενήλικος πολίτης μιας αστικής δημοκρατίας, η οποία σε τακτά χρονικά διαστήματα (υποτίθεται κάθε τέσσερα χρόνια[sic]) μου ζητά τη γνώμη μου επί του πολιτικού γίγνεσθαι.Κι επειδή κάθε φορά που μου ζητείται η γνώμη μου , τα διλήμματα έχουν προαποφασισθεί ερήμην μου, πράγμα ολέθριο για τις αιμορροΐδες μου, προσπαθώ να κατανοήσω την πραγματικότητα στην οποία ζω, αναζητώντας βοήθεια σε κείμενα ή βιβλία ανθρώπων, που θεωρούνται ειδικοί και σίγουρα είναι ειδικότεροι εμού.

Θα μου πείτε τί καταλαβαίνω απ' αυτά που διαβάζω; Ε ο καθείς κάνει ό,τι μπορεί.Επειδή όμως τελευταία, σε συζητήσεις, διαπιστώνω μια περιρρέουσα σύγχυση, θα σας καταθέσω εδώ δυο τρία πραγματάκια που μέχρι τώρα έχω καταλάβει-ή νομίζω ότι έχω καταλάβει τέλος πάντων.

Αφορμή για το παρόν σημείωμα είναι η είδηση ότι ο διευθύνων σύμβουλος της Eldorado δήλωσε σε συνέντευξη ότι "κάνουμε ό,τι όλες οι εταιρίες προσπαθώντας να μειώσουμε με νόμιμους τρόπους τους φόρους που θα πληρώσουμε". Εννοεί βέβαια τη δημιουργία ενός κυκεώνα εταιριών στην Ολλανδία και αλλού, μέσω των οποίων κινούνται τα κέρδη τους ώστε να μην φορολογούνται πουθενά.Ανέφερε μάλιστα τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων,που πληρώνει η εταιρία , ως πληρωμή φόρων. Κάποιοι θαύμασαν μ' αυτές τις δηλώσεις και, σύμφωνα με την έκφραση της εποχής, έπεσαν από τα σύννεφα. Δεν θά 'πρεπε.

Άλλη αφορμή είναι αυτή η άθλια πολιτική γεωγραφία που μας έχει επιβληθεί , βάσει της οποίας είθισται να προσανατολιζόμαστε: δεξιά, κέντρο, αριστερά. Γεωγραφία που καθαγιάζει το κέντρο ως σοβαρό και μετριοπαθή χώρο, στον οποίο όλοι θέλουν να ανήκουν και εξοβελίζει στο πυρ το εξώτερον "τα δύο άκρα" ως υστερικά,εμπαθή κι επικίνδυνα.

Ας αφήσουμε, προς το παρόν, την πρώτη κι ας ασχοληθούμε με τη δεύτερη.
Τα επίθετα δεξιός, κεντρώος, αριστερός δεν παύουν να είναι τόπου σημαντικά αν δεν τα εμπλουτίσουμε με ιδεολογικά χαρακτηριστικά, που θα τα μετατρέψουν σε πολιτικά σημαίνοντα. Έλκουν βέβαια την καταγωγή τους από την χωροθέτηση των πολιτικών ομάδων στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση του 1789, όπου έφεραν και τις ανάλογες πολιτικές ιδεολογίες της εποχής. Μετά όμως από 2,5 αιώνες θεωρώ ότι υπάρχει ανάγκη επαναπροσδιορισμού αυτών των ιδεολογικών φορτίων.

Ποιές είναι όμως οι ιδεολογίες που διατρέχουν την σύγχρονη κοινωνία και οι οποίες θα μας προσφέρουν τα υλικά ένδυσης αυτών των τοπολογικών όρων; Προς πίκραν και οργήν των πολιτικών επιστημόνων, πολιτικών αναλυτών και λοιπών ειδικών, αντιπαρέρχομαι την ιστορική αναδρομή και προσγειώνομαι άτεχνα στις εξής τρεις: Φασισμός, Φιλελευθερισμός, Μαρξισμός.

Ας δούμε συνοπτικά, έως μηχανιστικά, πώς αντιλαμβάνεται το φτωχό μου το μυαλό αυτές τις τρεις ιδεολογίες:

α) Φασισμός. Πρόκειται για μια ιδεολογία που θεωρεί ως μονάδα κοινωνικής αναφοράς την φυλή-έθνος και όχι το άτομο.Η κοινωνία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιεραρχία της φυλής. Σκοπός της είναι η επιβίωση και η ευημερία της φυλής-έθνους.Τα άτομα που απαρτίζουν την κοινωνία είναι αναλώσιμα και καθήκον έχουν να παλεύουν για τους παραπάνω σκοπούς, δλδ την επιβίωση και την ευημερία της φυλής-έθνους.Ατομικά δικαιώματα δεν χρειάζεται να έχουν. Κάτι σαν την κοινωνική δομή του μελισσιού δηλαδή,όπου το κάθε μέλος του θυσιάζεται χάριν του συνόλου ανωνύμως.
Ως ατομική ευμερία θεωρείται η ευημερία της φυλής, η οποία επέρχεται δια της κατακτήσεως ή εξαφανίσεως των άλλων φυλών-εθνών, οι οποίες κατά τα τεκμήριον είναι κατώτερες.Υπό αυτήν την οπτική, το σταλινικό καθεστώς δεν μπορεί να λογισθεί ως φασιστικό δεδομένου ότι δεν είχε ως μονάδα κοινωνικής αναφοράς την φυλή-έθνος,με όλα τα συμαπαρομαρτούντα.Κατά την ταπεινή μου άποψη -άλλη επιστημονική απρέπεια- το καθεστώς αυτό προσομοίαζε περισσότερο σε απολυταρχική μοναρχία.

β) Φιλευθερισμός. Όπως καταδεικνύει και η ετυμολογία της λέξης, είναι η ιδεολογία που φιλεί την ελευθερίαν. Την ελευθερία του ατόμου. Αυτή εξάλλου είναι η μονάδα κοινωνικής αναφοράς. Το άτομο. Το οποίο διαθέτει ατομικά δικαιώματα, που απορρέουν από τη φυσική του υπόσταση και εγγίζουν την ιερότητα. Ο Φιλελευθερισμός γεννήθηκε άλλωστε ως απάντηση στην φεουδαρχία και την μοναρχία, που ήθελαν τους υπηκόους να ανήκουν εν πολλοίς στους αυθέντες τους.
Κάθε άτομο παλέυει για την προσωπική του ευημερία.Συνήθως η πάλη του αυτή τον φέρνει σε αντιπαράθεση με τον διπλανό του, επέρχεται σύγκρουση και ο ικανότερος νικάει. Αυτό λέγεται ευγενής άμιλλα και είναι ο τρόπος με τον οποίο δομείται η κοινωνική ιεραρχία.
Η κοινωνία δεν είναι εμπρόσωπος συλλογικός οργανισμός, με τις ανάγκες και τις λειτουργίες του, αλλά άθροισμα ελεύθερων ατόμων, που το καθένα παλεύει για την προσωπική του ευημερία. Έτσι η κοινωνική ευημερία δεν είναι τίποτε άλλο παρά το άθροισμα των προσωπικών ευημεριών. Αν αυτό είναι θετικό, όλα πάνε καλά. Αν είναι αρνητικό, τότε επέρχεται καταστροφή, άρα και αναδιανομή της πίτας, πράγμα που δημιουργεί ίσες ευκαιρίες.
Η κοινωνία, λοιπόν, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ανγκαία δομή που, ως ελλανοδίκης, ελέγχει την εφαρμογή των όρων τιμιότητας αυτών των μαχών. Τους οποίους όρους εισηγούνται και επιβάλλουν, όπως είναι λογικό, οι νικητές.Προς τα εκεί έτεινε και η προσπάθεια του Κέυνς, προς την εφαρμογή δηλαδή τιμιότερων όρων και προς το ευ αγωνίζεσθαι.
Έτσι ο όρος νεο-φιλελευθερισμός είναι, κατά τη γνώμη μου, έωλος.Διότι, ως ιδεολογία, το μόνο που ζητά είναι να επιβάλλει αδικότερους όρους σ' αυτόν τον διαρκή αγώνα.Νομιμοποείται όμως δεδομένου ότι σκοπός του είναι η ευημερία αυτών που τον επαγγέλλονται, μέσα στο πλάισιο που περιέγραψα.
Τέλος, για να επανέλθω στην πρώτη αφορμή δημιουργίας του παρόντος σημειώματος, ο διευθύνων σύμβουλος της Eldorado δεν υπερβαίνει τα εσκαμμένα, αντίθετα παίζει το παιχνίδι ορθά, με τους ισχύοντες όρους.

γ) Μαρξισμός. Μιλώ για την κοινωνική ιδεολογία που εκφράστηκε μέσω του Μαρξ και όχι για την πολιτική θεωρία του κομμουνισμού.Θά' πρεπε να πω "κοινωνισμός". Αλλά πέραν του ότι είναι αδόκιμος νεολογισμός, θα παρέπεμπε σε άθλια μετάφραση του εδραιωμένου ξενόγλωσσου "σοσιαλισμού", πράγμα που θα δημιουργούσε περισσότερες συγχύσεις απ' όσες θα επίλυε. Παραμένω λοιπόν στον όρο Μαρξισμός.
Μονάδα κοινωνικής αναφοράς για τον Μαρξισμό είναι τόσο το άτομο όσο και η κοινωνία. Τα άτομα διαθέτουν ατομικά δικαιώματα και διακριτή ύπαρξη. Οργανώνονται σε κοινωνικές συλλογικότητες συνδεόμενα με δεσμούς αλληλεγγύης και παλεύουν τόσο για την προσωπική όσο και για την συλλογική ευημερία. Η ιεραρχία δεν επιβάλλεται δια της ισχύος αλλά επιλέγεται απ΄την ίδια την κοινότητα, είναι ελέγξιμη και ανακλητή. Οι προστριβές και οι ανισότητες επιλύονται εντός και από τη συλλογικότητα. Ευημερία δεν νοείται η απόκτηση οικονομικής ή πολιτικής δύναμης αλλά η επαρκής τροφή ,εργασία, γνώση και περίθαλψη. Η τεχνολογία δεν επινοεί καινούργια καταναλωτικά προϊόντα αλλά επιλύει προβλήματα που προκύπτουν απ' την κοινωνική και βιωτική εξέλιξη. Τέλος η επιστημονική έρευνα δεν κατατείνει στην απόκτηση ισχύος αλλά στην προσωπική και κοινωνική αυτογνωσία καθώς και στην κατανόηση του κόσμου στον οποίο ζούμε.

Αν είστε ακόμα εδώ και δεν έχετε στραφεί ήδη στο να διαβάσετε κάτι πιο τεκμηριωμένο και ενδιαφέρον, ακολουθήστε με στην προσπάθεια στο να ταιριάξουμε αυτές τις ιδεολογίες στην προαναφερθείσα πολιτική τοπογραφία.

α) Ο Φασισμός δεν ταιριάζει σε κανένα κόμμα πλην της Χρυσής Αυγής.
Γνωρίζω ότι στην καθομιλουμένη ταυτίζουμε τον Φασισμό με την αυταρχικότητα, την μισαλλοδοξία, τον υφέρποντα ρατσισμό και τον εθνικισμό. Δεν λέω ότι υπάρχουν στεγανά μεταξύ όλων αυτών. Όμως η ταύτισή τους δεν κάνει τίποτε άλλο απ' το να εκλογικεύει τον Φασισμό και να τον κάνει πιο προσιτό. Τα αποτελέσματα τα είδαμε ήδη στις κάλπες.
Συγχωρήστε μου την απολυτότητα αλλά ο Φασισμός είναι ο Φασισμός. Τίποτε άλλο.

β) Μας μένουν λοιπόν δύο ιδεολογίες να ταιριάξουμε σε τρεις τοπικούς προσδιορισμούς.
Ας αρχίσουμε απ΄το τέλος αφού είναι κοινή παραδοχή ότι ο Μρξισμός είναι ιδεολογία της Αριστεράς.Μη με ρωτήσετε ποιας Αριστεράς. Της Αριστεράς. Γενικώς.
Εδώ πρέπει να υπενθυμίσω ότι ζούμε ήδη   σ' ένα καθεστώς , του οποίου οι θεσμοί διαπνέονται από την φιλελεύθερη ιδεολογία.Δεν είναι κάτι κρυφό, το δηλώνει με όλους τους τόνους και προς όλες τις καταυθύνσεις.
Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της πολιτικής μας γεωγραφίας λοιπόν, ανήκουν στην φιλελεύθερη ιδεολογία. Και αυτό συνάγεται είτε δια του αυτοπροσδιορισμού (πχ "η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη") είτε δια των πολιτικών τους θέσεων (πχ θέσεις για την "αριστεία" ή για τις εργασιακές σχέσεις κλπ). Και αυτό είναι κάτι που δεν νομίζω ότι θα αρνηθεί κανείς.
Κατά συνέπεια το Κέντρο και η Δεξιά διαπνέονται από την ιδεολογία του φιλελευθερισμού.
Θα μου πείτε "μα καλά,όλοι αυτοί είναι ίδιοι λοιπόν;" Δεν υπαινίσσομαι κάτι τέτοιο. Οι αποχρώσεις είναι πολλές. Συμβαίνει μάλιστα και ένα παράδοξο, που συνέβαινε ήδη από την εποχή της εμφανίσεως του φιλελευθερισμού κατά την βιομηχανική επανάσταση: οι παλαιόπλουτοι και ευγενείς φιλελεύθεροι διέθεταν μεγαλύτερη κοινωνική ενσυναίσθηση και απαιτούσαν ηπιότερους όρους του παιχνιδιού απ' ό,τι οι αυτοδημιούργητοι νεόπλουτοι. Αυτό το βλέπουμε και στη δική μας πολιτική γεωγραφία όπου η Δεξιά (στην οποία κατά τεκμήριο ανήκουν οι ισχυρότερες οικονομικά τάξεις,οι παλαιόπλουτοι και η καθ' ημάς αριστοκρατία) τείνει περισσότερο προς θέσεις κεϋνσιανές ή κοινωνικής συνοχής, αντίθετα με το Κέντρο (το οποίο κατά κοινή παραδοχή εκφράζει τις δυναμικά ανερχόμενες μεσαίες τάξεις) που παλεύει για περισσότερα ατομικά δικαιώματα, περισσότερες "ευκαιρίες"(άρα και δυνατότητα περισσότερων "μαχών")με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική συνοχή.

Αν, λοιπόν, ισχύουν όλ' αυτά τότε γεννάται ένα πρόβλημα: ποιος είναι μετριοπαθής και ποιος ακραίος;
Θεωρώ ότι δεν πρέπει να συγχέουμε αυτήν την αντίθεση με άλλες, όπως προοδευτικός-συντηρητικός ή ριζοσπαστικός-μετριοπαθής, οι οποίες έχουν διακριτό πολιτικό περιεχόμενο. Η ενλόγω αντίθεση έχει ηθική διάσταση, πράγμα που αφήνει άπειρους βαθμούς ελευθερίας στον ερμηνεύοντα.
Αν όμως θεωρήσουμε ότι μετριοπαθής είναι αυτός που προσπαθεί να συγκεράσει απόψεις και να εξομαλύνει αντιθέσεις, ενώ ακραίος αυτός που οξύνει αντιθέσεις και η δράση του δημιουργεί καινούργιες, τότε μόνο σ' ένα συμπέρασμα μπορούμε να καταλήξουμε: ότι η μόνη ακραία παράταξη είναι το Κέντρο.

Τώρα μπορείτε με μετριοπάθεια να με ρίξετε στην πυρά.














Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Αυτονόητα.Αλλά....



Σε δημοσίευση του παραπάνω πίνακα,από τον Χριστόφορο Βερναρδάκη στο φέισμπουκ , το πρώτο σχόλιο,με εμφανή ειρωνική διάθεση ήταν:"Έχετε να μας πείτε κάτι για αυτό;" Και παρατίθεται ένα λινκ μιας ιστοσελίδας,όπου αναφέρονται τα σημεία στα οποία,κατά "δημοσιογραφικές πληροφορίες" της ιστοσελίδας,θα υποχωρήσει η κυβέρνηση.Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η αναφορά γίνεται σαν αυτό να μην είναι εκτίμηση ή πληροφορία αλλά γεγονός.

Μερικές σκέψεις με αυτήν την αφορμή.

1.Είναι τουλάχιστον ανόητο να συγκρίνεις γεγονότα με εκτιμήσεις.Μπορείς να εκφράζεις τις ανησυχίες και τις αμφιβολίες σου αλλά όχι να τις χρησιμοποιείς ως επιχειρήματα αντιπαράθεσης.Διαφορετικά οδηγείσαι σε δημιουργία πολιτικών εκτρωμάτων όπως Το Ποτάμι.

2.Τό 'χω πεί και το ξαναλέω.Η σαλαμοποίηση της πολιτικής οδηγεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα.Για να κρίνεις το έργο μιας κυβέρνησης πρέπει να το βλέπεις στο σύνολό του και να συνυπολογίζεις τα πολιτικά και χρονικά συμφραζόμενα.Και δεν μιλώ για την παρούσα κυβέρνηση μόνο.

3.Με κουράζει η ηθική κατηγοριοποίηση της πολιτικής,παρενδυμένη με χαρακτηρισμούς όπως "αριστερό" ή "δεξιό" -και τελευταία "νεοφιλελεύθερο".Το μέτρο της αύξησης του ΦΠΑ είναι αριστερό ή δεξιό;Η νοσηλεία σε ιδιωτική κλινική είναι αριστερή ή δεξιά;Το παράνομο παρκάρισμα είναι αριστερό ή δεξιό;Τελικά ό,τι είναι ηθικό είναι και αριστερό;Η επίσημη αφήγηση,την οποία ασπάζομαι ασμένως,λέει ότι η Αριστερά συμβαδίζει με την Ηθική.Όμως η σχέση δεν είναι αμφιμονοσήμαντη.Ό,τι είναι ηθικό δεν είναι οπωσδήποτε και αριστερό.Και στο κάτω κάτω στην πολιτική κάνεις τακτικούς ελιγμούς που εντάσσονται στην στρατηγική σου."Θα συμμαχήσω και με το Διάβολο" έλεγε μια ψυχή,που ήξερε απ' αυτά.

4.Ο καθένας δικαιούται να έχει πολιτική τοποθέτηση δεξιότερα ή αριστερότερα από την οποιαδήποτε κυβέρνηση.Δεν δικαιούται όμως να συμπεριφέρεται σαν να έκανε ζαβολιά ο συμπαίκτης του στην αμπάριζα,αν κάτι από την πρακτική της δεν του αρέσει.Υποτίθεται ότι υπάρχουν πολιτικές θέσεις,στρατηγικές και αντιπροτάσεις,που αντιπαρατίθενται.Και λογική.Ίσως.

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Όχι εμείς!Αυτοί!




Ναι ρε Γιώργο κι εγώ μόλις τό 'μαθα ανατρίχιασα.Τι απανθρωπιά κυκλοφορεί ρε φίλε!Τι τους έφταιγε το παιδάκι;Κι αναρωτιέμαι ποιοι γονείς μεγαλώνουν τέτοια παιδιά ρε Γιώργο;.......Εμείς;Όχι εμείς.Εμένα τα παιδιά μου ποτέ δεν θα κάναν τέτοια πράματα......Τον χοντρό;Ποιον χοντρό;Α λες τον χοντρό της τάξης.Καλά,αυτός γουστάρει.Αφού γελάει όταν τον πειράζουν......Τι την ανακατεύεις τώρα την κατασκήνωση ρε Γιώργο;Στην κατασκήνωση τα παιδιά ξεδίνουν.Κάνουνε πλακίτσες αλλά δεν παρεξηγιώνται.Ξεδίνουν ρε Γιώργο.Κι έπειτα από πού να μάθουν τέτοιες νοοτροπίες τα παιδιά μου;Από που να τις μάθω κι εγώ ο ίδιος;......Τι στο στρατό;Στο στρατό εκπαιδεύεσαι,σκληραίνεις,γίνεσαι άντρας.Δηλαδή άμα σε πιάσει ο Τούρκος τι θα κάνεις;Θα του διαβάσεις την προκήρυξη δικαιωμάτων του ανθρώπου;Σκληραίνεις Γιώργο μου.....Πώς δε θυμάμαι.Αφού την ίδια εποχή υπηρετήσαμε.Εγώ ήμουνα μαύρος όμως Γιώργο μου.Όχι μοδιστρούλα.Μαύρος.Κατεβαίναμε στην πόλη και δεν μας δεχόντουσαν τα μαγαζιά γιατί φοβόντουσαν ότι θα τους τα σπάσουμε.Μαύρος Γιώργο μου......Καλά αυτός ήτανε βαρεμένος.Δεν μπορεί να γαζώνεις έντεκα άτομα στο φυλάκιο έτσι στα καλά καθούμενα!Άμα ήταν έτσι δε θά 'χε μείνει φαντάρος στον Έβρο.......Έλα τώρα,υπερβάλλεις.Άμα απολυόμασταν τα ξεχνούσαμε αυτά......Δεν μας ποτίσανε τίποτα ρε Γιώργο.Απλώς μάθαμε και μερικά χρήσιμα πράματα.Ας πούμε εμένα από τότε δεν μπορεί να μου κουνηθεί κανένας πούστης,κανένας εξυπνάκιας.Ναι μάθαμε αλλά δεν μας ποτίσανε καμιά ιδεολογία.Εσύ τα λες αυτά;Αφού ξέρεις τι ψηφίζω τόσα χρόνια.....Έλα ρε Γιώργο,το τράβηξες πολύ.Αυτός έρχεται στο καφενείο γιατί γουστάρει να τον πειράζουμε.....Αμάν ρε Γιώργο!Σταμάτα τις κουλτουρομαλακίες!Στο λέω να τελειώνουμε!Δεν μεγαλώνουμε εμείς τέτοια παιδιά Γιώργο!Όχι εμείς!Αυτοί!




Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Σέιφ μοντ





Εχθές το αυτοκίνητο άρχισε να συμπεριφέρεται παράξενα.Άναψε και το λαμπάκι βλάβης του κινητήρα,πράγμα που με ανάγκασε να κατευθυνθώ στο συνεργείο.

-"Μην ανησυχείς.Τό 'βαλε ο κομπιούτερας σε σέιφ μοντ",με καθησύχασε ο μάστορας."Θα το συνδέσω τώρα,να μου δώσει τη βλάβη και θα το φτιάξουμε."

Θαύμασα.Παλιά τα αυτοκίνητα σκόρτσαραν,ρετάριζαν,κάνανε κριτς κριτς μπρος δεξιά,κάνανε τέλος πάντων ό,τι όφειλαν ως κανονικά αυτοκίνητα.Τα πήγαινες στον αυτοκινητογιατρό,τα κοίταζε αυτός με περισπούδαστο ύφος,κρατώντας το πηγούνι του,μισοκλείνοντας τα μάτια,ετίθετο η διάγνωση,προτείνονταν θεραπευτικά σχέδια,προχωρούσαμε στην επέμβαση.Ενίοτε έμεναν και ουλές-υπογραφές του επεμβαίνοντος-όπως για παράδειγμα μια ξέταιρη βίδα ή ένα δεματικό σε αντικατάστασή της.Μαγικές λέξεις και εκφράσεις,όπως "ζιγκλέρ" ή "δώσε λίγο αβάνς" , μαρτυρούσαν μια μυστικιστική,ερωτική σχέση με το αυτοκίνητο.Κι όπως προσφέρουμε δωράκια στον ερωτικό μας σύντροφο,ευελπιστώντας ότι προσφέρουμε χαρά,έτσι είχε δημιουργηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία απαραίτητων αξεσουάρ,από ματόχαντρες και "μπαμπά μην τρέχεις" μέχρι κουρτινάκια,σεμέν και σκυλάκια-που-κουνάνε-το-κεφάλι στην πίσω εταζιέρα.

Τώρα το αυτοκίνητο δεν είναι παρά ένα περιφερειακό.Ένας πολύπλοκος εκτυπωτής,ένας ογκώδης σκάνερ.Βγάζει "error XXX",αντικαθιστάς το χαλασμένο κομμάτι του χαρντγουέαρ,κάνεις ριμπούτ,έτοιμο.Τέλος τα μαγικά,τα μυστήρια και οι έρωτες.

Άλλο ένα αντικείμενο του πόθου,που ψηφιοποιήθηκε,μπήκε σε πλαίσιο,απέκτησε σαφείς οδηγίες χρήσεως,εργαλειοποιήθηκε και εντέλει απαξιώθηκε ως τέτοιο.Ένα ένα χάνονται,θύματα μιας κακώς εννοούμενης τεχνολογικής εξέλιξης,η οποία πωλείται ως πρόοδος.Πουθενά δεν αναγράφεται όμως-ούτε καν στα "ψιλά" του γιούζερς μάνιουαλ-ότι όσο μεγαλώνει η ευκολία χρήσης,μειώνεται η ποιότητα.Κι ο ελεύθερος χώρος συναισθήματος.Πρώτα χαθήκαν τα βινύλια,μετά οι κασέτες,τώρα τα σιντί.Αντιπροσφέρονται άυλοι συρμοί-γιουτιούμπ,ίνσταγκραμ και e-μπουκς.Έπεα πτερόεντα δηλαδή.Τώρα είναι,ύστερα δεν είναι.Οντολογικές συγχύσεις.

Πέραν απ' αυτές τις μικρές-πλην συμποσούμενες-ήττες,που απαξιώνουν σιγά σιγά,υπονομευτικά τη ζωή μας,υπάρχουν πάντα εκείνα τα δάχτυλα,που μπλέκονται με τα δικά σου στη χαλαρή βόλτα στην πόλη,η αγκαλιά-μέθεξη,τα χείλη που τρέμουν στην αναζήτηση επαφής.Χωρίς ψηφιοποίηση και οδηγίες χρήσης.Κι αν βγει βλάβη εδώ,ο μάστορας εξακολουθεί να κοιτά με περισπούδαστο ύφος,κρατώντας το πηγούνι,μισοκλείνοντας τα μάτια κι επινοεί λύσεις-θεραπείες,τις οποίες,με περισσή ψυχή και μεράκι,ρίχνεται να εφαρμόσει.Το οντολογικό λυσάρι.Η αντιστροφή της απαξίωσης.Με λίγα λόγια,υπάρχει ελπίς.



Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Παραλλαγή




Ξύπνησα έντρομος,λουσμένος στον ιδρώτα.Τρεις μαντηλοδεμένες γριές μου ψιθύριζαν,με τη στριγγιά φωνή τους: «Φύγε!Δεν έχεις πια δουλειά εδώ.Δεν το βλέπεις;»
Σηκώθηκα αλαφιασμένος. Έτρεξα στον κήπο.Η λεμονιά μου με κοίταζε στέρφα και θλιμμένη.Χρόνια τώρα με πλημμύριζε στ’ άνθη και τα λεμόνια.Πόσο περήφανος ήμουν γι αυτή.Ποτέ δεν την κλάδεψα,δεν την σκάλισα,δεν την πότισα.Αλλά εκείνη συνέχιζε να μου δίνει τα δώρα της.Ώσπου μια μέρα άρχισε να μαραζώνει.Όσο μού ‘δινε καρπούς δεν έδινα σημασία.Κι ήρθε η στιγμή που απόκαμε.Σώθηκαν τα λεμόνια,πέσαν τα φύλλα ούτε μπουμπούκι δεν φούσκωνε.Τρόμαξα.Τη σκάλισα,την κλάδεψα,την πότισα.Εκείνη με κοίταζε θλιμμένη,άπραγη όπως τώρα.
Πλησίασα,την χάιδεψα,της είπα λόγια γλυκά ώσπου απόκαμα.Αποκαρδιωμένος,γύρισα την πλάτη,με ώμους σκυφτούς και πήρα να απομακρύνομαι.Κι όπως περπατούσα ένιωσα ξαφνικά να φεύγει η πνοή μου,να λιγώνει η ψυχή μου.Γύρισα να την κοιτάξω από μακρυά.Έκπληκτος είδα τα μπουμπούκια της να φουσκώνουν,τα φυλλαράκια της να θάλλουν,τα λεμονάκια της να γυαλίζουν.Κι όσο λίγωνε η ψυχή μου,τόσο εκείνη έθαλλε.
Με μια έκρηξη χαράς άρχισα να τρέχω προς το μέρος της.Κι όσο πλησίαζα κι έβρισκα την πνοή μου κι η ευτυχία πλημμύριζε τα σωθικά μου τόσο τα φυλλαράκια της μαραίνονταν,τα λεμονάκια της σκουλίκιαζαν,τ’ ανθάκια της χάνονταν.Όταν πια έφτασα δίπλα της με κοίταζε πάλι άπραγη και θλιμμένη.
Απελπισμένος έπεσα στα γόνατα.Οι τρεις γριές άρχισαν πάλι να με τριγυρίζουν με τον στριγγό ψίθυρό τους «Φύγε!Δεν έχεις πια δουλειά εδώ.Δεν το βλέπεις ότι της κάνεις κακό;Είναι αργά πια για χαϊδέματα και περιποιήσεις.Δεν τά ‘κανες όταν έπρεπε.Τώρα μόνον αν φύγεις χαρίζοντας της την ψυχή σου,την ίδια σου την πνοή,θα την ξαναφέρεις στη ζωή».

Οργισμένος,πετάχτηκα πάνω,τις έδιωξα με σπρωξιές και με μια απελπισμένη κίνηση αγκάλιασα σφιχτά τον κορμό της.Ένιωσα ένα αγκάθι να μπήγεται στο στήθος μου.Δεν μ΄ένιαξε και συνέχισα να την αγκαλιάζω σφιχτά.Και-τι ομορφιά!- τα μάτια της άρχισαν να φουσκώνουν,να πετάνε κλαράκια,τα κλαράκια να βγάζουν φύλλα και άνθη,τα άνθη να δένουν σε καρπούς κι όσο η ζωή έφευγε από μέσα μου,τόσο αυτή μεγάλωνε,ομόρφαινε,στολίζονταν.Ήμουν τ’ αηδόνι της κι ήταν το ρόδο μου. «Θε μου» σκέφτηκα «τι όμορφο πράγμα ο έρωτας!Και πόσο απλό.Όσο η ζωή.»

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Το φως



 Το δεκαπεντάχρονο:


Αξιότιμε κύριε Αρβανιτόπουλε,                                              Καλαμάτα, 07/02/2014

    είμαι μαθήτρια της πρώτης λυκείου και πριν σχεδόν μία εβδομάδα έμαθα για το νέο σύστημα που για πρώτη χρονιά θα εφαρμοστεί στη φετινή πρώτη λυκείου. Πρώτον, είναι αμφιλεγόμενο το αν θα εφαρμοστεί αυτό το σύστημα παρ’ όλο που έχει ήδη ψηφιστεί. Δεύτερον, η τράπεζα θεμάτων, που υποτίθεται θα λειτουργήσει, δεν έχει αρχίσει καν να δημιουργείται! Πότε σκέφτεστε να το ολοκληρώσετε; Νομίζω πως εφ’ όσον δεν έχει δοκιμαστεί μια χρονιά πριν ψηφιστεί και εφαρμοστεί (κάτι το οποίο είναι απαραίτητο, αφού δεν γίνεται να καθιερωθεί ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα από τη μία μέρα στην άλλη χωρίς κάποιον έλεγχο πρώτα εκτός από την προκειμένη περίπτωση), τουλάχιστον θα έπρεπε να ανακοινωθεί από την αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς και οι μαθητές και οι καθηγητές να γνωρίζουν τα πάντα γι’ αυτό. Όσοι καθηγητές έχουν ερωτηθεί, δεν γνωρίζουν τι να απαντήσουν και δεν ξέρουν τι ύλη πρέπει να ολοκληρώσουν. Επιπλέον, το γεγονός ότι ο βαθμός των τετραμήνων και των διαγωνισμάτων των τελικών εξετάσεων (Μαΐου-Ιουνίου) έχει κάποιο βασικό ρόλο στη βαθμολογία των γραπτών των Πανελληνίων Εξετάσεων είναι εξαιρετικά αγχώδες, γιατί όπως είναι ευρέως γνωστό οι εξετάσεις αυτές έτσι κι αλλιώς δημιουργούν υπερβολικά μεγάλο άγχος στους μαθητές. Σκεφτείτε ότι οι μαθητές θα έχουν στο μυαλό τους και το άγχος για τη βαθμολογία των υπόλοιπων τάξεων του λυκείου, κάτι που είναι, επίσης, αρκετά άδικο, διότι αν κάποιος καθηγητής δεν βαθμολογεί σωστά και αδικεί τους μαθητές, τότε αυτό θα υπολογιστεί στο αποτέλεσμα των εξετάσεών του και ίσως του μειώσει το μέσο όρο. Επιπρόσθετα, οι μαθητές, οι οποίοι θα είναι “καταπονημένοι” και πολύ κουρασμένοι από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις, θα πρέπει να καταπονηθούν ακόμη περισσότερο για την απόκτηση ενός πολύ καλού βαθμού στις τελικές εξετάσεις μιας και θα υπολογίζεται κι αυτός στα αποτελέσματα των Πανελληνίων. Με λίγα λόγια, οι μαθητές θα πρέπει να  “πεθαίνουν” στο διάβασμα! Θα παρακολουθούμε τις τάξεις του λυκείου με ένα νέο σύστημα, μη ξέροντας την πλήρη διαφοροποίησή του από το παλιό. Τέλος, νόμιζα πως η παιδεία είναι η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και ο διάλογος μεταξύ καθηγητών και μαθητών αλλά τελικά είναι η πιστότατη αποστήθιση κειμένων και παραγράφων δίχως να γίνεται πολύπλευρη προσέγγιση και ενημέρωση. Δηλαδή, ουσιαστικά οι μαθητές παίρνουν τα σχολικά βιβλία, τα αποστηθίζουν χωρίς καν να κατανοούν ποιο είναι το περιεχόμενό τους για να τα ξεχάσουν μόλις τελειώσει η περίοδος των διαγωνισμάτων λόγω μίσους και κούρασης. Οι μαθητές, αντί να αγαπούν το σχολείο και να μαθαίνουν κάποιες απαραίτητες πληροφορίες που θα τους βοηθήσουν στο μέλλον τους, μισούν το σχολείο, μαθαίνουν να “παπαγαλίζουν” έναν τεράστιο, άγνωστο σε αυτούς, όγκο σελίδων, κειμένων, παραγράφων, έχουν πάρα πολλές ασκήσεις να λύσουν και καθόλου ελεύθερο χρόνο να απασχοληθούν με κάτι που τους ενδιαφέρει και τους χαλαρώνει από την πίεση του σχολείου. Οι καθηγητές από την άλλη και να θέλουν, δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Ωραία παιδεία και ωραία ελεύθερη διακίνηση ιδεών! Να τη χαιρόμαστε!! Και ύστερα αναρωτιόμαστε για την αύξηση του αναλφαβητισμού. Είναι προφανής ο λόγος που συμβαίνει αυτό. Αν δεν αλλάξει το γενικό εκπαιδευτικό σύστημα, θα μείνουν πολλοί ακόμη άνθρωποι αναλφάβητοι, αγράμματοι και με χαμηλό επίπεδο γνώσεων. Υποψιάζομαι ή μάλλον είμαι σίγουρη ότι αυτό το γράμμα θα περάσει απαρατήρητο και δεν θα του δοθεί καμία απολύτως σημασία, αλλά να ξέρετε πως αυτή η άποψη δεν είναι μόνο μιας μαθήτριας της Α’ Λυκείου, αλλά εκατοντάδων μαθητών, εκπαιδευτικών, γονέων, λογικών και σοβαρών ανθρώπων που πιστεύουν πως πρέπει η σημερινή παιδεία όπως εφαρμόζεται να αλλάξει και να αντικατασταθεί από μία πραγματικά χρήσιμη και εποικοδομητική. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ!

      Με εκτίμηση και περιέργεια για το τι άλλο μας περιμένει,

      μαθήτρια Α’ Λυκείου σχολείου Καλαμάτας.


Ψάχνουμε για γραμματόσημο.

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

...ή...





Φως ή σκοτάδι; Φως.
Εντός ή εκτός; Εντός.
Επάνω ή κάτω; Επάνω.
Ναι ή όχι; Ναι.
Σοκολάτα ή σαντιγί; Σοκολάτα.
Τραγούδι ή χορός; Χορός.
Μαύρο ή άσπρο; Γκρίζο.
Μιλιά ή βλέμμα; Άγγιγμα.
Συναίσθημα ή ευθύνη; Ζωή.
Μαζί ή χώρια; Μαζί.
Έρωτας ή αγάπη; Βίος.
Κάλλος ή γοητεία; Γοητεία.
Στήθος ή μπούτι; Το όλον.
Παρών ή απών; Παρών.
Μάχη ή υποχώρηση; Τακτική.
Γέλιο ή κλάμα; Βίωση.
Γραβάτα ή παπιγιόν; Λαιμόκοψη.
Επί τας ή ταν; Πακιστάν.
Το όλον ή το μέρος; Το όλον.
Μπεκάτσα ή γυναίκα; Γυναίκα.